Shkencëtarët mund të kenë dalë më në fund me një shpjegim për një nga misteret më të qëndrueshme të programit Apollo: pse disa nga shkëmbinjtë e sjellë nga sipërfaqja hënore duket se janë formuar brenda një fushe magnetike aq të fortë sa ajo në Tokë.
Fushat magnetike prodhohen brenda trupave planetarë nga lëvizja e fortë e materialit në bërthamat e shkrira të përçueshme elektrike të planetëve. Por sot, brendësia e hënës jo magnetike është krejtësisht e ndryshme nga brendia e magnetizuar e Tokës – është e dendur dhe kryesisht e ngrirë, duke përmbajtur vetëm një zonë të vogël të bërthamës së jashtme që është e lëngshme dhe e shkrirë.
Shkencëtarët besojnë se brendia e Hënës u ftoh mjaft shpejt dhe në mënyrë të barabartë pasi u formua rreth 4.5 miliardë vjet më parë, që do të thotë se ajo nuk ka një fushë magnetike të fortë – dhe shumë shkencëtarë besojnë se nuk ka pasur kurrë.
Atëherë, si mund të duken disa nga shkëmbinjtë 3 miliardë vjeçar të gjetur gjatë misioneve Apollo të NASA-s nga 1968 deri në 1972 sikur të ishin bërë brenda një fushe gjeomagnetike mjaft të fuqishme për të rivalizuar me Tokën, ndërsa të tjerët kishin pothuajse asnjë shenjë të magnetizmit?
“Gjithçka që kemi menduar se si krijohen fushat magnetike nga bërthamat planetare na tregon se një trup me madhësinë e Hënës nuk duhet të jetë në gjendje të prodhojë një fushë që është aq e fortë sa ajo e Tokës,” tha Alexander Evans, një shkencëtar planetar pranë Universitetit Brown.
Shkencëtarët kanë dalë me një sërë shpjegimesh të mundshme gjatë 50 vjetëve të fundit për këtë mospërputhje të çuditshme. Ndoshta, pas formimit të saj, Hëna nuk ngriu aq shpejt sa mendohej ose ndoshta ndërveprimi i gravitetit të Hënës me Tokën i dha asaj një lëkundje të ekzagjeruar, duke u rrotulluar rreth brendësisë së saj ftohëse për të rritur fushën e saj magnetike. Një ide tjetër është që asteroidet e bombarduan Hënën aq shumë, saqë lëkundjet e nisën bërthamën hënore në një aktivitet të turbullt.
Tani, Evans dhe bashkautorja e tij Sonia Tikoo-Schantz, një gjeofizikane në Universitetin e Stanfordit, kanë dalë me një shpjegim krejt të ri, të botuar në revistën “Nature Astronomy”.
“Në vend që të mendoni se si të fuqizoni një fushë të fortë magnetike vazhdimisht gjatë miliarda viteve, ndoshta ka një mënyrë për të marrë një fushë me intensitet të lartë me ndërprerje,” tha Evans.
Gjatë disa miliardë viteve të para të Hënës, shumë kohë përpara se pjesa më e madhe e saj të ngrinte brenda për të lënë vetëm një bërthamë të vogël të brendshme hekuri të rrethuar nga një bërthamë e jashtme pjesërisht e shkrirë, shoqëruesi ynë orbital ishte një oqean shkëmbi i shkrirë. E rëndësishmja, megjithatë, bërthama e Hënës nuk ishte dukshëm më e nxehtë se manteli mbi të, që do të thotë se shumë pak konveksion midis të dyjave ndodhi.
Fakti që përmbajtja e shkrirë e Hënës nuk mund të shpërthente brenda saj do të thoshte se ajo nuk mund të kishte një fushë magnetike të qëndrueshme si ajo e Tokës.
Por studiuesit thonë se Hëna mund të kishte krijuar një fushë të fortë me ndërprerje. Ndërsa Hëna ftohej me kalimin e kohës, mineralet e përfshira brenda magmës së saj të nxehtë do të ishin ftohur me ritme të ndryshme.
Mineralet më të dendura – olivina dhe pirokseni – do të ishin ftohur dhe zhytur së pari, dhe magma më pak e dendur, që përmban titan së bashku me elementët që prodhojnë nxehtësi si kaliumi, toriumi dhe uraniumi, do të ishte ngritur vetëm nën kore dhe do të humbiste nxehtësinë e tyre më vonë. në. Pas ftohjes deri në pikën e kristalizimit, shkëmbi i ngarkuar me titan do të ishte më i rëndë se shumë prej lëndëve të ngurta poshtë tij, duke bërë që ai të zhytet ngadalë, por në mënyrë të pashmangshme drejt bërthamës së jashtme të shkrirë.
Duke studiuar përbërjen e njohur të Hënës dhe duke bërë një supozim të llogaritur mbi viskozitetin e mantelit të saj të kaluar – ose sa lehtë mund të shpërthejë magma e saj – shkencëtarët vlerësuan se titani fundosës i Hënës do të ishte thyer në copa të vogla deri në 60 kilometra në gjerësi dhe u fundos me ritme të ndryshme gjatë rrjedhës së afërsisht një miliard vjetësh. Sa herë që një nga këto copa të ftohta titani godet bërthamën e jashtme të nxehtë të Hënës, diferenca e temperaturës do të kishte rindezur rrymat e konveksionit të fjetur të bërthamës, duke kërcyer shkurtimisht fushën magnetike të Hënës.
“Ju mund ta mendoni pak si një pikë uji që godet një tigan të nxehtë,” tha Evans. “Ju keni diçka vërtet të ftohtë që prek bërthamën dhe papritmas shumë nxehtësi mund të rrjedhë jashtë. Kjo bën që të rritet vërshimi në bërthamë, gjë që ju jep këto fusha magnetike me ndërprerje të forta.”
Nëse magnetosfera e Hënës do të ishte vërtet kaq e paqëndrueshme, këto shpërthime të shkurtra magnetizmi do të mjaftonin për të shpjeguar pse shkëmbinjtë e ndryshëm të gjetur në Hënë mbajnë nënshkrime të ndryshme magnetike.
Më pas, shkencëtarët thanë se do të testojnë shkëmbinjtë hënorë të Apollo-s për të parë nëse mund të gjendet ky model – një zhurmë e dobët magnetike e ndërprerë herë pas here nga një fushë gjigante. Nëse shenja të fuqishme magnetike do të gjenden midis shenjave të dobëta magnetike, kjo mund ta zgjidhë misterin e magnetizmit të Hënës përgjithmonë, përcjell Live Science.
