Shkruan: Xhabir Hamiti

-Akti i agjërimit është vendim personal i njeriut besimtar të vetëdijshëm.

-Në raport me Zotin, çdo punë dhe veprim që njeriu e bënë, përfshirë edhe agjërimin e bënë për hir të Tij dhe jo për njerëzit, ndryshe veprimi kalon në syfaqësi.

-Mos e akuzoni dhe mos e paragjykoni asnjë njeri pse nuk agjëron, sepse gjithsecili i ka arsyet e veta, të cilat ne nuk mund ti dimë.
Fundja, ti nuk je ai që ja dhuron shpërblimin agjëruesit e as ndëshkimin mos agjëruesit !

-Një agjërues mundet me përmbush një obligim të tij të besimit, por kjo nuk do të thotë se ai është më i mirë nga të gjithë njerëzit, duke u mjaftuar me vetëm këtë veprim të tij.

-Agjërimin, Zoti mund ta pranojë nga besimtarët, por nuk i amniston ata nga veprimet e tyre të liga në raport me njerëzit, sidomos nëse ata vazhdojnë të zhvillojnë padrejtësi dhe nuk i lënë veprimet e tyre të liga dhe djallëzore kundër njëri tjetrit.

-Mos i detyroni dhe mos i shtrëngoni fëmijët që të agjërojnë në moshën e tyre të njomë. Mjafton që në këtë fazë të jetës së tyre ata të kuptojnë dhe t`u pyesin juve për abstenimin tuaj nga ushqimi dhe pijet që i bëni brenda ditës në emër të Zotit.

-Mos i fyeni, e as mos u zemëroni nga të gjitha ata që gjatë ditëve të agjërimit hanë dhe pinë nëpër rrugë apo restorante, sepse aty mund të ketë njerëz të konfesionit tjetër fetar, mund të ketë ateist, agnostik, siç edhe mund të ketë njerëz me sëmundje kronike apo të shtyrë në moshë të skajshme etj.etj.

Prandaj, agjërimi përveç adhurimit të Zotit, le të reflektojë edhe kulturë të sjelljes së mirë e të butë me njerëz, solidarizim dhe afërsi me të nevojtarët dhe të vobektit, dhe dashuri të shtuar e të sinqertë me më të dashurit tanë.

Agjërim të lehtë e të pranuar !